Menevş Kara Taş a Dêrsimije behsê 1994î kena û bi nê vatişan hesretê xo yê şîyayîşê dewe îfade kena: “Tayê dewijî şonê dewa xo, payîz ke bi peyser yenê. Ez bes nêkena şêra, ez bîya kokime, kes mi nêbeno dewe.”
Tarîxê Dêrsim de 1994 vîrê kesî ra nêsono. Dêrsim 94î de xeylê dez û heşîrîya dîyê. Xeylê dewî Dêrsimî bi destê dewlete ameyê talkerdene û veşnayene. Sarê Dêrsimî dewanê xo de, waranê xo de, koyanê xo de weşîya xo ramitêne. Kotî ra zanayêne ke ke bar kenê sonê, kotî ra zanayêne bê hard manenê. Dûrî ra dûr şîyê, peyser neameyê, xerîbî de mendê. Duelî ra merde nê barê înan bi.
Menevş Kara Taş dewa Kûreşî ra ya û serra 94 ke ameye a Kûreşû de niştêne ro. Menevş Kara Taş nika dewa Askîsor de ciwîyena. Askîsor girêdayeyê Xozatî ya. Bi vatişê aye, dewa aye nêameya veşnayene, ameya talkerdene. Dewa Loreş, Qaroglan (Karaoglan) ke nêzdîyê dewa Kûreşî yê, ê ameyê veşnayene. Cîranê dewa înan, kam ke est bîyê pêrûnan bar kerd şîyê, tayê şîyê Xarpêt, tayê şîyê Anqara, Stenbol.
‘Ez bes nêkon şêra dewe, ez bîya kokime’
Kara Taş vana ke tayê dewijî şonê dewa xo, payîz ke bi peyser yenê û rewşa xo wina îfade kena: “Ez bes nêkon şêrî, ez bîya kokime. Kes mi nêbeno dewe. Dewa ma verê rind bîye, her kes jû ca de bi, şîyêne ware, sar cem û cemat de ameyêne têhet, cef û eşq sarê de bi, asme roje ameyêne girewtene, nîyaz û qurban kerdêne vila. Nika heq sare ra girewto, îman qirewto, dar û ber hisk o ho lo, qitlixî yena, vesanîye yena. Axir se beno, dîna vesena, feqîr û fiqara qir beno, hal û mezat se beno nêzon. Alla yardimcî bo.
‘Ma zaf bekeşîyan dî’
Çûtûr bî, se bîye dewe vesnaye, kes nêmend. Ma zaf bekeşîyan dî, sêy bîme, ra û olaqan de bîme, tewer û yavan yaziyan de bîme. Heta na roje hînê ameyîme. Ma zaf heşîrîye dî, neçarîye dî. Di bira yê mi bî, jû yê merd. Jû kê, domanî yê xo çî no, kesê xo çi no, xo rê hinê tede mendê.”
Menevş Kara Taşe vatişanê xo yê pêyênan de hesretê xo yê dewe ma rê vana: “Dewe kûna mi vîrî, bese nêkon şêrî, ne hesnon, kokûmîye est a, kes çin o ma bero dewe. Ma hinê mendî, nêşîyê.
